roma’dan kabul öğretisi

roma imparatoru marcus aurelius’tan öğreneceğimiz çok şey var.

bir acele çekiştiriyor ellerimizi. ücra patikalarda sürükleniyor narin bedenlerimiz. sürekli eylem halinde olmaya çabalamak ancak düşünmeyi reddetmek. ey, basit ruhlar! kim üfleyecek size kendi ruhundan? kimlerin ellerine muhtaçsınız sırtınızda? sokaklarda çığlıklar; “en çok kendimi severim ben!” fakat her birisi değer veriyor başkalarının yargılarına. ne zaman büyüyeceksin yaşlı çocuk? dizlerin çürümüş emeklemekten, ne zaman ayağa kalkacaksın?

anlamı hazda bulanlar, acıda bulanlar, soyutlanmakta bulanlar, başkasında bulanlar. en çok da bulamayanlar. arzularına bir barikat çekmekte yetersiz kollarıyla yüzlerini kapatan ve o çok istediği mobilyayı alamadığı için gözlerinden nehir sarkıtanlar! kendini şekillendirmesine nasıl izin verdin bunca paçavranın? kendi kimliğini bunlardan yana buluyor, kendine tamamen inanıyorsun. kendine o kadar inanıyorsun ki henüz özünle hiç tanışmadın. sağlıklı bir midenin her şeyi sindirebildiğini hiç düşünmedin mi?

beklentilerin! beklentilerinden bir yığın oluşturmuş ve her rüzgarda devrilen birkaç beklentin için siyahlara bürünmektesin. yerde birkaç banknot bulunca havalara zıplayan sen ve bunu sindirmesi saniyeler alan üstün benliğin! ayağın takılıp düştüğünde sindirmeni bu kadar yavaşlatan şey ne? incir ağacının yanından geçtin mi hiç, incir ağacının incir vermesi seni şaşırtıyor mu? şeylerin doğası budur. öyleyse kabullenmelisin, sen mutlu olmak için burada değilsin. kim ki kandırıyor seni yaşamın özü hakkında, ona sırtını dönmelisin. bu sefer sırtında destekleyici bir el beklemeden. yaşam, aralıksız bir akış ve sen buna maruz kalmak zorundasın. sevinçlerin kolay, üzüntülerin birer yanılsama, beklentilerin emrivaki ve ünün güvenilmezdir senin. özünün devrimi için kaç tane kimlik kaybetmelisin?