boşluk

---

gözlerinde bir ümit, ancak hikayeler kovalarsın. yazık sana! ne de güzel kuşanmıştın oysa üzerindekileri. doğduğundan bu yana tek tek iliştiriverdiler süslerini. benliğin ezilip büzülmüş ve gerçekler gömülmüş zayıf kemiklerine dek. nasıl da çıkıp haykırırlardı ve boyarlardı sefil suratını bir makyaj gibi asılsız rüyalarla. şimdi çıtasını onların belirlediği başarıların altından kalkamıyor ve hüngür hüngür ağlıyorsun çöp dolu kent sokaklarında. makyajın ufaktan akıyor ve zayıf kemiklerine güç geliyor. gözyaşların hatırlatıyor nihayetinde seni sana. etrafında milyonlar ve artık kimsenin senden bir beklentisi yok. pohpohlandın, inkar etmemelisin. büyük bir sermayeydi seni kollayan; bu çürük ve kümülatif kültür sana yükledi anlamlarını. hepsi ucuzluk pazarlarından alınmıştı.fakat şimdi sanki farkındasın.

bol merdivenli evinin loş depresyonunda bir makine gürültüsü var. senin adına yapılıyor sert kahveler. sen istedin diye dönüyor çamaşır makinesi hazneleri. her musluk açışındaysa sıcak su geliyor anında. çok değil, bir-iki yüzyıl önce uğruna saatlerini kaybedeceğin gündelik işlerin şu günlerde makinelerle meşk ediyor ve saatler armağan ediyor sana. seni alakadar eden bir şey yok ve bu armağanla peydah olan boşluklar yalnızca alakadar ediyor artık seni.

bir zamanlar demişti: “boşluğa çok uzun süre bakarsan boşluk da sana bakmaya başlar.”

ve senin boşluğunun eseri tüm gereksiz aldanmaların ve yüklerin. gözyaşların hatırlatıyor seni sana ve can sıkıntısından yeşeren her çiçeği daha renksiz görüyorsun.

suni dertlerinin ölçüsü hassas terazilerle gözlenebilir artık.
can sıkıntısını biliyorsun.