adım julio luiz de oliveira

---

adım miguel p. jiménez. bir hafta önce laboratuvardaki işimden çıkarıldım. dün, dün ise terkedildim. maria’nın on üç senelik ilişkimizin sonrasında bunu yapabileceğini düşünmemiştim. kanım sanki damarlarımda dolaşmıyor gibi hissediyorum. sakinleşmeliyim. normale dönmek için julio ile birer kahve içeceğiz. yüzü biraz soluk gibi, muhtemelen beni dinleyeceği için canı sıkkın.

-…

-bilemiyorum julio. şunu görüyor musun? dakikalardır bana bakıyor.

-…kadınlardan yana…

-bir aile sahibi olacağımdan şüpheliyim. maria ile on üç senelik geçmişim vardı. her şey bir günde oldu, biliyor musun? atlatmam gerektiğini de biliyorum.

-…aile…

-birer hafta arayla! önce işimden, sonraysa sevgilimden! arabayla giderken ayrıldı hem de benden. yolun kenarında inmek istedi.

-…araba ile gidiyorlardı…

-kenara çektim. aniden indi ve arkasına bile bakmadan gitti.

-…görmemişler, hızlı gidiyorlarmış…

-ne diyordum, atlatmak gerek. bak, kadın bir şeyler çiziyor. sanata ilgisi var gibi. eşyaları masa üzerinde her yere dağılmış gerçi. dağınık birisi olsa gerek.

-…tüm parçaları yola dağılmış…

-beni bilirsin, düzeni severim. şu an bir şeyler hissediyorum julio. dağınıksa da peşinden ben her şeyi yerine geri koyabilirim, ha?

-…poşetlere koymuşlar…

-gidip konuşacağım. neye yarar bilmiyorum. bu kadında bir şeyler var julio. maria ölü bir tercihti, eh, iki gün önce sorsan hayatımın tek yolu derdim. şimdiyse gitti. ama bu kadındaki ruhun beni nasıl sarmaladığını görüyorum. bazen ilk görüşte…

-ilk görüşünü sikeyim, miguel!

miguel beş dakika sonra ilk kez julio’ya doğru baktığında onun gözlerindeki deliliğe neyin sebep olduğunu anlamadı. lafının kesilmesinden hoşlanmamıştı. julio bir şeyler söyleyecek gibiydi.

-aptal herif!

miguel’ın son duyduğu şey bu oldu. son gördüğü şeyse julio’nun elindeki bıçaktı. daha çok elinin bir devamı gibi duruyordu. bu doğal tavırı julio konuşmanın başlarında kendinde eşlemiş gibiydi. bıçak, julio’nun teninden bir ton taşıyordu ve miguel’in boynuna yaklaşıyordu.

__

adım julio luiz de oliveira. bugün tüm ailem öldü. miguel beş dakikadır yüzüme bakmıyor. bir de maria’nın onu terk ettiğine şaşırıyor hala. geçen hafta da işten çıkarıldığın için öleceğini sanıyordun. gökyüzündeki yıldızların boynunu ısırdığını söylemiştin. sana o yıldızı vereceğim, miguel. elimdeki titreşimi duyuyor musun?  seni sarmalayan şeyi kadının ruhu sanıyorsun, öyle mi? titriyorum. plastik yüzlerinizden gına geldi. birisi güneşi yerin dibine soktu. rüzgarın ellerinde iğneler var. tüm beton yığınlar kendi çatlak yolunu benim üzerimden buluyor. kulaklarımda bir dağın devrildiğini duyuyorum. üzerime kapanması an meselesi! gökyüzü benim hizamda. küçük çocuklar işaret ederek tanrısı belliyor beni, görüyor musun miguel?

ailem bir trafik kazasında kırıntılar gibi saçıldı bugün. parçaların bulunması ve toplanması üç saat sürdü. her birisi için ışıltılı birer mezar kazacağım sende. yalnızca çocukların tanrısı değil, senin de tanrın olacağım bugün. plastik yüzleriniz apar topar ibadete tutuşacak. ilk görüş mü?

-ilk görüşünü sikeyim, miguel!